تابستونه،فصل شادی و خنده؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

چند تا دوست عزیز برایم عمومی و خصوصی کامنت گذاشته اند که کجایم و چرا نمی نویسم و از این قبیل سوالها.

راستش را بخواهید-که صد البته دروغش به چه دردتان می خورد-نبودنم هیچ ربطی به سرماخوردگی وقت نشناس مردادماه ندارد.بلکه دچار بحرانهای روحی و روانی شده ام.امروز به عبارتی بیشتر از یک هفته بود از خانه بیرون نرفته بودم و محض رضای خدا یا بندگانش-مامانم مثلا-حتا پایم را توی حیاط هم نگذاشتم و کم مانده بود از شدت آفتاب ندیدن مثل برگ خزان خشک شوم و بیفتم توی جوب.البته جوب نداریم توی خانه.پشتِ مبل مثلا-تا اینکه امروز رفتم دکمه بخرم و به جایش سه تا جوراب و دو تا کش مو خریدم-.این روزها احساس بیخودی و اضافی بودن بر من مستولی و زندگی ام به شدت یکنواخت شده و از این که نمی توانم کار پیدا کنم و هنوز دنبال تسویه حساب دانشگاه و گرفتن مدرک هم نرفته ام در عذابم.مامان اعتقاد دارد برای خلاصی از این وضعیت باید شوهری چیزی بکنم.یعنی از آن روزی که همکارش گیر داد یک قرار بگذارد بین من و پسر فامیلشان تا ما را به ریش نداشته هم ببندد این جریان شروع شد.مامان می گوید باید از این زندگی کسالت بار خلاص شوم و خودم را توی یک زندگی کسالت بارتر بیندازم.و من در جوابش حرص می خورم و میزها را گردگیری می کنم و جاروبرقی را روی فرش می کشم و ظرفهای شام را می شویم تا شاید با خودش بگوید اگر این دختره را شوهر بدهم از کی قرار است اندازه کوزت کار بکشم؟من در حال حاضر اهل زندگی کردن نیستم و فقط اهل تا لنگ ظهر خوابیدن در تابستان و فیلم دیدن و رمان خواندن و آهنگ گوش کردن و خیالات بافتن هستم و گاهی اختراع غذاهای جدید و همینطور ژله بستنی درست کردن.و در طول شبانه روز هر وقت مرا ببینید-ساعتش فرقی نمی کند-یک حبه قند گوشه لُپم گذاشته ام قُلُپ قُلُپ چای لیوانی می ریزم توی حلقم و وقتهایی که این کار را نمی کنم یعنی دارم چایی دم می کنم و هِل تویش می ریزم.

+میزان حرف زدنم هم به شدت کاهش پیدا کرده چه برسد به نوشتن.احساس می کنم خیلی وقت است هرچه بگویم یا بنویسم مزخرف است.مثل همین دری وری ها و خواهش می کنم به خطر خواندن سطرهای بالا-البته اگر حوصله تان کشید-چیزی توی مانیتور نکوبید.اشکال از فرستنده است.

+خلاصه و جمع بندی:خسته ام.روزمرگی خر است.خوابیدن باعث می شود تابستان را دو برابر تحمل نکنید.چایی با هل خوب است.

 

خیال واژه...