معجزه های ندیده و نشنیده

چقدر احتمال دارد از الان که یک شهریور است تا یکی دو هفته دیگر معجزه ای رخ دهد؟ اصلا معجزه ها وجود دارند؟ یک بار توی یکی از این سایتهای همدلی و همفکری نوشتم آیا معجزه وجود دارد؟ خانمی از شیکاگو در قسمت چت خصوصی عکسی از یک ماشین له شده کنار اتوبان برایم فرستاد و گفت این عکس ماشین اوست که پارسال توی هوای بارانی داشته رانندگی می کرده و چپ کرده. بعد گفت فقط یکی دوتا خراش برداشته و به جز سوختگی شیمیایی ناشی از باز شدن کیسه هوا، مشکل دیگری پیدا نکرده. تازه یک بار هم به خاطر عفونت حاد تنفسی تا مرز دیدن ملک الموت رفته ولی دقیقا همان روزی که دکترها قطع امید کرده بودند و به خانواده اش گفته بودند دیگر کاری ازشان برنمی آید حالش به طرز معجزه آسایی خوب شده. بنابراین اعتقاد داشت آدم وقتی خیلی خیلی به معجزه احتیاج داشته باشد برایش اتفاق می افتد. اما اگر آدم بنشیند و برای معجزه دعا کند فلان خر هم دستش نمی دهند. راستش من زیاد دعا کرده ام. یعنی آن زمان هایی که هزار تیر دعا از هر کرانه روان می کردم تا دست کم یکی شان کارگر بیفتد، به معجزه و دعا و این چیزها اعتقاد داشتم. فقط می گفتم لابد من زیاد خوب نیستم. لابد لایق نیستم. انگار خدا هم مثلا والدینم بود که برایش کافی نباشم و آن یکی بنده سوگلی باشد و من بنده آس و پاس و بی لیاقت. بعدها بی خیال شدم و دیگر معجزه نخواستم. دیگر خدا هم برایم معنای خاصی نداشت. نه به خاطر برآورده نشدن آرزو یا رخ ندادن معجزه، بلکه اساسا به این نتیجه رسیدم که این قبری که دارم بالای سرش گریه می کنم هیچ مرده ای تویش نیست.

الان در برهه ای از زندگی هستم که انگار چپ کرده ام و دارم توی هوا پشتک می زنم و حتی وقت ندارم درست موقعیت را تجزیه و تحلیل کنم و بترسم یا امیدوار باشم. فقط می دانم اگر معجزه واقعا وجود داشته باشد، زمانش الان است. یعنی می خواهم بگویم برای اتفاق افتادنش دعا نمی کنم ها، اما اگر واقعی باشد الان وقتش است و نه هیچ وقت دیگر.

بعدا نوشت: مدتی از بلاگفا دور بودم، جریان چیه که زیر هر پست چهار پنج تا نظر خصوصی دارم و عمومی نه؟ تصمیم بر اینه از این به بعد فقط کامنت خصوصی بذاریم تو بلاگفا؟